Şimdilerde iş hayatında ortaya çıkan bir kavram var “Sessiz İstifa”. İşten çıkarılmayacak kadar iş yapmak anlamına geliyor. İşini kaybetmeyecek kadar çalışıp üretkenliğini ve performansını ortaya koymadan devam eden bir süreç. Bunu duygusal hayatımızda da çok fazla yapıyoruz aslında. Çevremizde sevdiğimiz biriyle olan ilişkimiz sessiz sedasız bitebiliyor. Kimse kimseye bir şey söylemiyor, her iki tarafta bir sorun olduğunu biliyor ama konu asla konuşulmuyor. İletişim kurmak yerine sessiz bir şekilde zamanla ilişki kendiliğinden bitiyor. Ya da olduğu haliyle askıda kalıyor. Danışanlarımdan aldığım geri bildirimlere göre bunun birden fazla sebebi var; Birincisi anlaşılmayacaklarını düşünmeleri, İkincisi hiçbir şeyin değişmeyeceğini düşünmeleri, Üçüncüsü kaçınarak İlişki kurmaları, Dördüncüsü ise konuşmanın akıllarına hiç gelmemeleri. Sessizlik içinde biten bir ilişki aynı işyerinde olduğu gibi ilişki yorgunluğu ve iki kişinin karşılıklı olarak duygularının beslenmemesi olarak özel hayatta devam ediyor. İlişkileri ayakta tutan ve besleyen şey duygulardır. Duygular, İlişkilerde ihtiyaç duyduğumuz cevaplardır. Eğer karşılıklı olarak güven, samimiyet, değer görmek ve saygı duyguları yoksa ilişki öylece kalıyor. Her iki tarafta bir eyleme geçmeden sessizce ilişkinin içinde kalıyor ne bitiyor ne ilerliyor. Bazen de iletişim kuramadığımız için yanlış anlaşılmalar sıklıkla yaşanıyor. Ne kendimize ne de karşımızdakine şans veriyoruz. İlişki bitiyor ama duygular bitmiyor. Kişi hayatımızda olmasa bile duygusal yükünü taşıyoruz. İlişkiyi devam ettirecek ya da sonlandıracak performansı göstermeyip yaşamaya devam ediyoruz. Sessizce istifa ettiğimiz ve ilişkilerde çok duygumuzun olduğu doğrudur. Sevgili Can Dündar’ın şiiri ile bitiriyorum. ” Hani bazen insan birini yanında tutmayı bilmez, ama onun yokluğunu da istemez. Kaybetmeyi göze alamaz, ama kazanmak için mücadele etmez. Bağlanmaya cesaret edemez, ama ondan tamamen kopmayı da beceremez. Ne sevilmekten vazgeçer ne sevmeyi bilir… Hani çok sonra zaman geçer de kaybeder ya, İşte o zaman dökülür dudaklardan, itiraf edercesine: Ne gözümü alabildim, ne göze alabildim….