Nasıl ki gözlerinizle sağ tarafa bakarsanız sağ tarafı sol tarafa bakarsanız sol tarafı görürsünüz kendinizde de hangi yanınıza hangi tarafınıza bakarsanız onu görürsünüz. Eksik taraflarıma bakarsam eksiklerimi görürüm daha çok bakarsam daha çok görürüm. Tıpkı belli bir marka araba almaya karar verdiğinizde o arabanın her yerde karşınıza çıkması gibidir. Neyi çoğaltmak istiyorsam neyi arttırmak istiyorsam dikkatimi oraya veriyorum. Eksiklerimi çoğaltmak istiyorsam dikkatim orada güçlü yanlarımı çoğaltmak istiyorsam güçlü yanlarım orada. Peki hangi tarafa bakacağımı nasıl seçiyorum? Bilinçli bir seçim mi? Yoksa ayakkabılarımı giymek kadar otomatik yani kendiliğinden mi oluyor? Muhtemelen otomatik bir şekilde oluyor. Fark ediyorsun belki bazen ama engelleyemiyorsun. Bu sefer daha çok canın sıkılıyor. Gelişi güzel düşünerek üstünü örterek kapatıyorsun. Birikiyor ruhun. Birikiyor düşüncelerin. Üst üste geliyor. Fark ediyorsun, bir şeyler ters gidiyor. Ama değiştiremiyorsun. Eksik olduğunu düşündükçe daha da eksiliyorsun. Halbuki eksik değil olduğun gibisin. Kendi tabiatında var olan ve büyüyen bir çiçek gibi. Tohum olmadan ağaç olunur mu? Bu da bir süreç. Olmak istediğine o kadar odaklısın ki, düşüncelerin içinde kaybolup kendi gerçekliğine yüzünü dönüyorsun. Tohum olduğunu unutup, zihnin kaos içindeki düşüncelerinle savruluyorsun. Tohumsan tohumsundur. Neysen O’sun. Eksik değilsin. Olduğun gibisin. Tam ve bütün, olduğu kadar. Bir Zen sözü vardır; “Leyleklerin bacakları uzundur ama keserek kısaltılamazlar.” Yalnızca var olduğunuz halinizi olduğunuz gibi fark ederek varlığınızı kabul edebilirsiniz. Olduğunuz her halinizle, her an’ınızla bütünsünüz.