Bu sözü ilk duyduğumda pek anlamamıştım çünkü büyük bir paradoksu içinde tutuyordu.

Ben hızlıyımdır.
Aynı anda 2-3 işi birden halledebilir ve yönetebilirim.
Bunlar benim övündüğüm ve güçlü taraflarım.
Hala bu tarafımı kullanmıyor değilim, zaman zaman.

Ama hızlandığım zaman, yaşamla temasımı kaybediyorum.
Hiçbir ayrıntı aklımda kalmıyor.
Sonuç odaklı oluyorum.
Enerjim çabuk bitiyor.
Ve yorgun hissediyorum.
Belli ki içimde bir parçam birşeyleri kaçırmaktan ve atlamaktan çok korkuyor.

Hayatın temposu bazen nefes alacak alan bırakmıyor gibi.
Günler, planlar, sorumluluklar…
Her şey birbiri ardına hızla akıp gidiyor.

Modern yaşamın en büyük yanılgısı ne biliyor musun? Hızlı olmanın her zaman daha iyi olduğu düşüncesi. Ama işin sırrı tam tersinde gizli: Bazen hızlanmak için yavaşlamak gerekir.

Her şeyin hızlandığı dünyada, kendi hızımı belirleme hakkım olduğunu hatırlamak iyi geliyor.

Hızın içinde bile bir denge bulmak mümkün. Hayatımı göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir yarış gibi değil, tadını çıkaracağım bir yolculuk gibi yaşamak…

Yavaşlamak, bir geri adım atmak değil; aksine hayatın kontrolünü ele almanın en güçlü yoludur.

Yazar; Canan Coşkun Sayın